2

بنام خدای زیباییها

چند هفته ای میشه خواهر همسر جان بیمار شده متاسفانه...خدا سلامتی بده به همه که این روزهای سخت و نخواد تحمل کنه... خواهرش یک سال از من کوچیکتره...3 هفته پیش با مشکل اسهال خونی رفته بود بیمارستان همسرجان..پزشک متخصص داخلی تشخیص عفونت باکتریایی داده بود و تجویز یه آنتی بیوتیک و گفتن این جمله که خونریزی خانومها رو نباید جدی گرفت فرستاده بودش خونه..تا دو هفته دارو مصرف کنه..من از همون لحظه که شنیدم گفتم باید بیاد پیش فوق گوارش...اون سرخود چه جوری تشخیص داده فقط یه عفونته...ولی همسرجان گفتن که ایشونم متخصصه بهتره داروهارو مصرف کنه و اگه بهتر نشد بهش میگیم بره پیش گوارش...

تا اینکه بعد یک هفته و خورده من بهش زنگ زدم ببینم علایمش بهتر شده یا نه...که گفت نه بدتر هم شدم..دیگه ما خیلی ترسیدیم...من خودم هزار جور فکر اومد به سرم و همش همسرجان و سرزنش میکردم که چرا گفتی دوهفته صبر کنه و دارو هارو بخوره..خودم رفتم براش از فوق گوارش نوبت گرفتم اورژانسی و اومدن دکتر..دکتر بعد معاینه گفته بوده که جرا اینقدر دیر مراجعه کردی و نوبت کولونوسکوپی داده بوده...دبگه با شنیدن اینا همسرجان خیلی خیلی نگران شد و مدام تو فکر بود... روز کولونوسکوپی من سرکار بودم و همسرم باهاشون رفته بود... که دکتر تشخیص اولیه زخم و IBDو داده بود و نمونه برای پاتولوژی فرستاده بود آزمایشگاه...و دارو تجویز کرده بود. 

تا دیشب که خواهرهمسرجان تماس گرفت که باز علایمش برگشته و قرصی که میخوره کامل دفع میشه... اووه...چقدر بیچاره اذیت شد..شب هم که همسرجان شیفت بود من بهش گفتم چه کارهایی بکنه..به دارویی براش اضافه کردم و دارویی که میخورده رو شرکتش رو عوض کردم که ببینیم جواب میده یا نه... همسر جان هم شب داروهارو گرفته بود و براش برده بود..این دکتره هم باز دونوع انتی بیوتبک داده که طبق مطالعات تکس من اصلا پاسخدهی مناسبی تو این مورد ندارن...

خلاصه منتظریم ببینیم علایمش یکم بهتر میشه یا نه... 

خدایا عافیت بده به همه بیماران...بیماریه سخت و مزمنیه که تا آخرعمر درگیر میکنه..امیدوارم تتیجه پاتولوژی چیز بدی نباشه ان شاءالله. 

چند روزیه درگیر لباس خریدن بودم...چقدر کم پیدا میشه لباس برا دوران بارداری ...البته لباس مناسب منظورمه... بالاخره تونستم یه مانتو جلو بسته بارداری پیدا کنم...فعلا هم یه بلوز خونگی گرفتم و یه روسری...تا باز برم بیرون و ببینم چیزی پیدا میکنم...

راستی همسرجان ما که در جریانید به زور راضی شد برا بچه دارشدن اقدام کنیم...الان میگه اگه خونمون و بزرگتر میکردیم سریع برا دومی هم اقدام میکردیم...ههههه...خداروشکر بچه شو دوست داره 

تو این چند وقته درگیری های ذهنیم برای خانواده خودم صدبرابر شده..درگیری هایی که در موردش با هیچکس صحبت نکردم...خیلی نگرانم...دوست داشتم تو دوران بارداریم در نهایت آرامش باشم تا بچه آرومی داشته باشم ولی نمیشه...

خدایا من به بزرگی تو اعتماد دارم و میدونم خیلی راحت میتونی مشکلات بزرگ و حل کنی.... تمام امیدم تویی...توووووو

بیشتر از 40 روزه بهشون سر نزدم و به مادر همسر جان...دوست ندارم از آرامشی که تو خونم دارم دست بکشم و برم جایی که بچه ام با اذیت شدن من اذیت بشه..دیدن ناراحتی های خانواده ..ازهمین راه دور هم کلی داغونم کرده...نمیدونم چکارکنم...دلم به شدت برای مادرم و نگاهش و برادرای مهربونم تنگ شده... دلم میخواد این دفعه که میبینمشون برق امید و خوشحالی تو چشماشون باشه نه غم بی پایان....الهی 

برای آرامشون دعا کنید